Kendimi bildim bileli ki, kendimi epeydir bilirim çizgi roman okurum. Amca dediğim babamın iki yeğeni sayesinde onlarla tanıştım...
Her Türk genci gibi ders kitaplarının arasında, tuvalette, serviste bilimum her yerde onları okudum gıpta ettim.
Teksas, Tommiks, Teks, Mandrake, Zagor, Judas, Alaska, Zembla, Kinova, Örümcek adam, Süperman derken hayatımı en çok etkileyen kahramanla tanıştım...
Conan... İçlerinde en gerçekçi olan, hırsız ama dürüst, katil ama adaletli, kral ama merhametliydi... Tanrısı Crom tanrım oldu sevgilileri hayallerimi süsledi ki daha 11-12 yaşlarındaydım.
Ama kendimi bildim bileli dedim ya, e çizgi romanları da tuvalette okuyordum ama bu kahramanların arasında en gerçekçi olan Kimmeryalı Conan bile çişini kakasını yapmıyordu. E süper kahramanlar sıçıp işemiyorsa ve ben onları sıçarken okuyorsam benim süper kahraman olma hayallerim hayallerimde kaldı demekti...
Ben helada bu kadar vakit geçirip her sifonu çekme işlemi öncesi bir çizgi romanı bitirirken adamlar dünyayı kurtarıyorlardı...
Vay beeeydi benim için, ben sıçarken onlar dünyayı kurtarıyorlar pehh diyordum...
Eeee uzun bir süre bu hayallerle yaşarken yaşımda büyüdü ben ergenleşirken, yeni bir şey farkettim. Ulan bu süper kahramanlar sevişmiyordu da... Yani Conan dışında, evet kadınlarla kur yapıyorlardı ama bir tek Conan'ın gerçek kadınları vardı (çizgi romandan gerçek kadın nasıl bir kafaydıysa artık).
Dedim ki o gün kendime ulan ben çizgi roman kahramanı olmamakla iyi etmişim, niye mi ulan bunlar sevişmiyorlardı bile...
O gün süper kahraman hayallerimden vazgeçtim...
Ama şimdi farkettim ki aslında o gün süper kahraman olmaktan vazgeçtiğimde, dünyayı yeni bir belaya bulaştırmaktan kurtardım...
Buraya kadar okudun ağdalı, sözler aforizmalar göremedin değil mi?
Veya sana öğüt veren, bilgi falanda yok ortalıkta...
E bende zaten bi şeyler yazayım diye yazdım bu yazıyı. Ve hala okumaya devam ediyorsan bundan sonra yazacaklarımı da okuyabilirsin...
O zaman ne diyoruz "Crom ölüleri say!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder